Malgrandaj pupetoj

Jen estas la plej stranga, plena de magio Nova jaro. Ĉe la festa fajro kolektiĝis la plej strangaj estaĵoj de la mondo: vera magiisto, sorĉistino kaj mem maljunulo-tempo.
Kaj nokto ĉirkaŭ ili pleniĝis per la silento. Kaj magiaj iluzioj ekpendis super la fajro. Aŭ tio estis simpla fumo?

Al knabino ŝajnis kvazaŭ io kaŝiĝas en ĝiaj aromaj floroj, io terura, preskaŭ malbona. Ni ne povas scii, ĉu tio estis ŝia propra timo aŭ etaj spiritoj de la malvarma vintro ankoraŭ ne forlasis la teron, sed ombro glitis de branĉo de la arbo kaj sekvis la knabinon, ŝanĝante kvietan vesperan promenadon al la terura, sed sorĉa fabelo.

Neĝo daŭre falis kaj tero jam iĝis laŭvintre blanka, neĝo kovris stratajn lampojn, arbojn, farante ilin similaj al la fabelaj spiritoj. Kaj sur la vespera tero iĝis kvazaŭ pli hele, antaŭsento de nova jaro plenigis lumantan per fajreroj urbon. Kaj sur ankoraŭ netuŝita vojeto restis du strietoj da spuroj.

La unua printempa fulmotondro: varmaj siringaj nuboj malleviĝas pli kaj pli proksimen, jam baldaŭ liberiĝos pluvo por kovri per la arĝento resurektitan post longa vintro teron. Okazas fulmotondro kaj sur ĝiaj manoj estas iom timigita kaj ĝoja urbo, arĝentaj fulmoj lumigas ĝin, kaj dum momento purigita aero iĝas siringa.