Fabelaj mondoj     Fabelaj mondoj
   
a
 

Vojo laŭ maro

La tero, kiu volis forflugi

La tero, kiu volis forflugiDmitrij Ŝevĉenko, Anna Striganova
La tero, kiu volis forflugi

Fabelaj noveloj en Esperanto. M.: Impeto, 2009. - 122 p.

ISBN 978-5-7161-0197-5

Mendi tiun ĉi libron eblas ĉe eldonejo Impeto.

Mendi en libroservo de UEA



Nia libro konsistas el du fikciaj filozofiaj noveloj. Unu el ili vi povas libere legi en nia retejo:


Vojo laŭ maro



Ĉapitro 1

Ĉapitro 2

Ĉapitro 3

Ĉapitro 1

La koro frapegis ĝuste sub la gorĝo, kaj Tim preskaŭ ne aŭdis, kiel ĝi batas. Tim unuafoje en la vivo aŭskultis batadon de sia propra koro, antaŭe la ideo aŭskulti propran koron neniam venus en lian kapon. Amuze estos, se iu el la konatoj ekvidos lin nun. Lin, penantan rekapti spiron post longa kurado tra la matenaj kampoj, lin, sin premintan per la dorso al varma raspeta pina trunko, lin, rigardantan al la maro, post kiu apenaŭ ekbriletis flava strio de aŭroro, lin, ridantan, aŭskultantan batadon de la propra koro. Tim eĉ ĉirkaŭrigardis. Li subite ekvolis, ke iu lin ekvidu, demandu, kio okazis, kaj ke Tim, unuafoje en la vivo, respondu, ke li ne scias. Iu el tiuj, kiuj konis lin kiel serioza klera junulo, avancinta siajn samaĝulojn preskaŭ en ĉio.

Ĉapitro 2

Tim ne sciis, kiom da tagoj pasis, ekde kiam li surpaŝis la Vojon. Tim ne sciis, ĉu estis en la mondo io, krom tiu Vojo, ĝia pala lumo, ĝiaj vojirantoj kaj ĝiaj fantomoj. Por Tim - ne estis. Li ĝisiros la finon, li povos, ja li neniam dubis pri sia eliteco. Kaj ankoraŭ ie ĉi tie, eble, jam tre proksime, lin atendas Inga. Ŝi havas rufajn harojn kaj grizajn okulojn. Ŝi ne portados al li framban konfitaĵon, ŝi ne amkonfesos al li kun larmoj en la okuloj. Ŝi sendis al li ŝipon kun oraj veloj, ŝi montris al li la Vojon, ŝi fordonis al li la animon. Eble, la plej grandan en la mondo, kion eblas fordoni.
Iom antaŭe, sur la Vojo aperis duopo, junulo kaj junulino, ili pri io interparolis, vigle, arde, ŝi ploris, li fojfoje altigis la voĉon. Ili eĉ ne rimarkis atingintan ilin Timon.
- Vi insistas pri tio, kion mi ne povas kompreni. Mi posedas liberon, kaj mi faros tion, kion mi volas.
- Sed ĉu mi malhelpas al vi?
- Jes, vi volas, ke mi perdu min, ke mi ĉesu esti vaganto, forgesu la Vojon. Sed tio estas mia vivo.
- Sed mi povas iri kun vi.
- Vi tion ne volas, vi iras kun mi nur por tio, ke mi sentu min kulpa!
Ili plu iras silente, poste li haltas, poste - ŝi. - Pardonu, ĉu vi volas, ke mi ĉion lasu, por esti kun vi?
Nun ŝi subite iĝas serioza, ĉesas plori.
- Nenio rezultiĝos, tiam vi malaperos, vi ne povas, ne devas forgesi la infanan revon, tio estas la plej grava, kio estas en la vivo.
Li provas preni ŝian manon, sed batiĝas kontraŭ nevidebla muro. Tim venas al li.
- Ĉu vi delonge iras tiel?
- Delonge, eble, kvin jarojn, eble, dek, eble, la tutan vivon… Kaj ankoraŭ eĉ unufoje ne tuŝis unu la alian, la muro ne lasas. Ĉu vi vidas - la muro?
- Sed kial vi ne lasu unu la alian?
- Ni tro longe iras kune, ni ne povos, ni mortos unu sen la alia. Ŝi volas, ke mi iĝu alia, sed persiste diradas al mi la malan.
- Se ŝi diros veron - ŝi perdos vin. Sed ja iu devas rompi tiun nevideblan muron, ĉu ne?
- Jes… Jes, sed ne nun. Mi ne povas… Ni ne povas unu sen la alia. Iru vian vojon.
Kaj Tim iras.

Ĉapitro 3

Inga staris, fermetinte la okulojn kaj submetinte la vizaĝon, jam sen tio ventharditan, al la helaj sunaj radioj. La vento flirtigis la malhelrufajn krispajn harojn kaj leĝeran grizan robon. Tim rekonis ŝin ankoraŭ demalproksime, kaj apenaŭ ne ekkredis, ke post la vivo estis ankoraŭ unu vivo: tiel bone li konis ŝian mincan figureton, infanan vizaĝon, la kutimon teni la kapon iom flanke kaj kaŝi la poleksojn en poŝojn de la robo. Li mem ne sukcesis kompreni, kiel ĉiuj ĉi pensoj venis lian kapon, ja li imagis ŝin tute alia, adolta, forta, enpensiĝema. Sed antaŭ li estis ridinda rufa knabinjo, kortuŝa knabinjo, kiun li jam longe-delonge konis.

Abonrilata enhavo
 

Ni atendas viajn komentojn!

Legu niajn fabelajn novelojn: